تبطل
لغت‌نامه دهخدا
تبطل . [ ت َ ب َطْ طُ ] (ع مص ) شجاع و دلیر گردیدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). تشجع. (اقرب الموارد). || بطالت دوست شدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || تداول باطل : تبطلوا بینهم ؛ ای تداولوا الباطل ؛ یعنی گرفتند باطل را نوبت بنوبت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
