تبغیل

تبغیل . [ ت َ ] (ع مص ) هجین گردانیدن اولاد. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء): تزوّج فی بنی فلان فبغّل اولادَهم . (اقرب الموارد). || سست و مانده گردیدن . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || نوعی از رفتار شتر و آن رفتاری است میان هَمْلَجَه و عَنَق . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (از منتهی الارب ). نوعی از رفتار شتر. (آنندراج ) (ناظم الاطباء).