تبوع

تبوع . [ ت َ ب َوْ وُ ] (ع مص ) اندازه گرفتن ریسمان با گشادن دو دست . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (از المنجد). قولاج کردن به چیزی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). انباع الحبل و تبوع بمعنی واحد. (تاج العروس ج 5 ص 283). || گام فراخ نهادن ناقه در رفتن . || دراز شدن ریسمان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || امتداد در چیزی و درک غایت آن . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط). || غایت هر چیز و تک . یقال ما یدرک تبوعه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || تبوع للمساعی ؛ مد باعه . (اقرب الموارد) (تاج العروس ). و هو مجاز و هو قصیرالباع عاجز و بخیل : قال ابوقیس بن الاسلت الانصاری :
واضرب القوس یوم الوغی
بالسیف لم یقصر به باعی .

(تاج العروس ج 5 ص 284).