تبوق

تبوق . [ ت َ ب َوْ وُ ] (ع مص ) تبوق الوباء فی ماشیة؛ فشا فیها و انتشر کانما نفخ فیها. (اقرب الموارد). افتادن وبا در مواشی و درگرفتن آنها را. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). شیوع یافتن و پراکنده شدن وبا در چهارپایان چنانکه گویی در آنها دمیده است . (از قطر المحیط). || تبوق ؛ تکذب : «من القول قول صادق و تبوق ». (اقرب الموارد).