تتلی
لغتنامه دهخدا
تتلی . [ ت َ ت َل ْ لی ] (ع مص ) تتبع. (اقرب الموارد) (قطر المحیط). در پی چیزی شدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء): تتلیت ُ حقی ؛ ای تتبعته ُ حتی استوفیته ُ. (اقرب الموارد). تتلیت ُ حقی حتی استوفیته ؛ ای تتبعته . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
