تجاذی
لغت‌نامه دهخدا
تجاذی . [ ت َ ] (ع مص ) (از: «ج ذو») زورآزمایی کردن با هم در رفع سنگ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (قطر المحیط). || (از: «ج ذی ») بیرون آمدن . (از اقرب الموارد). بیرون آمدن شمشیر. (از قطر المحیط). بیرون رفتن از میان چیزی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
