تختگه
لغتنامه دهخدا
تختگه . [ ت َ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مخفف تختگاه . محل تخت شاهی :
چو شاه جهان ره بدان جام یافت
در آن تختگه لختی آرام یافت .
|| پایتخت :
سریری خبر یافت کآن تاجدار
بر آن تختگه کرد خواهد گذار.
رجوع به تختگاه شود.
چو شاه جهان ره بدان جام یافت
در آن تختگه لختی آرام یافت .
خاقانی .
|| پایتخت :
سریری خبر یافت کآن تاجدار
بر آن تختگه کرد خواهد گذار.
نظامی .
رجوع به تختگاه شود.