تذویح
لغتنامه دهخدا
تذویح . [ ت َذْ ] (ع مص ) پراکنده کردن شتران را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (المنجد) (اقرب الموارد). || پریشان و متفرق گردانیدن مال را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء): کل ما فرقه فقد ذوّحه . (اقرب الموارد).
