ترکل
لغتنامه دهخدا
ترکل . [ ت َ رَک ْ ک ُ ] (ع مص ) پای بر بیل نهادن تا بزمین فروشود. (تاج المصادر بیهقی ) لگد زدن بر بیل تا فرورود بر زمین . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از المنجد) (ناظم الاطباء). || کنده شدن زمین با سمهای چارپایان . (از اقرب الموارد) (از المنجد).
