تزاور
لغت‌نامه دهخدا
تزاور. [ ت َ وُ ] (ع مص ) یکدیگر را زیارت کردن . (زوزنی ) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه ) (از اقرب الموارد) (از المنجد). || برگشتن از چیزی و مایل شدن از آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه ) (از اقرب الموارد) (از المنجد). میل کردن و انحراف نمودن . (آنندراج ).
