تزویع
لغت‌نامه دهخدا
تزویع. [ ت َزْ ] (ع مص ) برگردانیدن شتران را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). || پراکنده و متفرق ساختن شتران را. (از المنجد). || فراهم آوردن باد کاه ریزه را تا بپراند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد).
