تشاجی

تشاجی . [ ت َ ] ()ع مص ) استوار و قوی شدن . || اندوهگین گردیدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). تمنع و تحازن . (متن اللغة). تحازن یعنی تظاهر به اندوه . (از المنجد). تشاجی زن بر شوی خود، تمنع و تحازن وی . (از اقرب الموارد). || گام نزدیک گذاشتن چاپار در رفتار، تشاجت الدابة؛ تقرمطت فی مشیها. (از متن اللغة).