تشظی

تشظی . [ ت َ ش َظْ ظی ] (ع مص ) توتو از هم برخاستن نی و آنچه بدان ماند چون بشکند. (تاج المصادر بیهقی ) (از زوزنی ) (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || انشقاق پی : «کالدرتین تشظی عنهما الصدف ». (از اقرب الموارد). کفتن پی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || برجستن پاره ٔ چوب . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || پراکنده شدن قوم . (از اقرب الموارد). و رجوع به تشظیظ شود.