تغبیط
لغت‌نامه دهخدا
تغبیط. [ت َ ] (ع مص ) آرزومند گردانیدن کسی را و منه ُ الحدیث : انه جاء و هم یصلون فجعل یغبطهم او یحملهم علی الغبط و یجعل هذا الفعل عندهم مما یغبط علیه هکذا روی وان روی التخفیف فیکون قد غبطهم بسبقهم الی الصلوة. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
