تفته دل
لغت‌نامه دهخدا
تفته دل . [ ت َ ت َ / ت ِ دِ ] (ص مرکب ) تنگدل و غمناک و دل فگار. (ناظم الاطباء) :
از اشک گرم تفته دلان در سواد خاک
طوفان آب آتش زای اندر آمده .
|| که دل سوخته و پرالتهاب دارد. که درون سوزان و پرآتش دارد :
روشن درون تفته دل گرم ژاژخای
آتش نهاد خاکی و معمور دودمان .
از اشک گرم تفته دلان در سواد خاک
طوفان آب آتش زای اندر آمده .
خاقانی .
|| که دل سوخته و پرالتهاب دارد. که درون سوزان و پرآتش دارد :
روشن درون تفته دل گرم ژاژخای
آتش نهاد خاکی و معمور دودمان .
خواجوی کرمانی [در صفت حمام ].
