تلبئة
لغت‌نامه دهخدا
تلبئة. [ ت َ ب ِ ءَ] (ع مص ) فله خورانیدن ماده بچه را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || فله فرود آوردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). یقال : لبأت الناقه ؛ اذا وقع اللباء فی ضرعها. || لبیک گفتن در حج . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به تلبیة شود.
