تلخ رو
لغت‌نامه دهخدا
تلخ رو. [ ت َ ] (ص مرکب ) تندمزاج و درشت رو. (ناظم الاطباء). تلخ ابرو. تلخ جبین . (مجموعه ٔ مترادفات ) (بهار عجم ) (آنندراج ). کنایه از ترشرو و بی دماغ ..... (از بهار عجم ) (از آنندراج ) :
به تلخ رو مکن اظهار تنگدستی خویش
که از طپانچه ٔ بحر است روی مرجان سرخ .
به دریا می شود از بازگشت آبها ظاهر
که هرکس مرجع خلق است باید تلخ رو باشد.
به تلخ رو مکن اظهار تنگدستی خویش
که از طپانچه ٔ بحر است روی مرجان سرخ .
صائب (از آنندراج ).
به دریا می شود از بازگشت آبها ظاهر
که هرکس مرجع خلق است باید تلخ رو باشد.
وحید (ایضاً).
