تلعة

تلعة. [ ت َ ع َ ] (ع اِ) پاره ٔ بلند از زمین و پشته . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد): کدخان مرتجل باعلی تلعة. (اقرب الموارد). || نشیب . از لغات اضداد است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد): و انی متی اهبط من الارض تلعة. (اقرب الموارد). || آبراهه و دهانه ٔ فراخ وادی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به اقرب الموارد شود. || و فی المثل : لایمنع ذنب تلعة، یضرب للذلیل الحقیر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || الحدیث فیجی مطر لایمنع منه ذنب تلعة؛ یرید کثرته و انه لایخلو منه ُ موضع. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || و در حق کسی که اعتماد را نشاید گویند: لا اثق بسبیل تلعتک وما اخاف الا من سبیل تلعتی ؛ یعنی نمی ترسم مگر از بنی اعمام و اقارب خویش . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).