تمطق
لغتنامه دهخدا
تمطق . [ ت َ م َطْ طُ ] (ع مص ) چشیدن اندک اندک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). تذوق . (اقرب الموارد). || به کام و زبان آواز برآوردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). زفان فازدن از خوشی طعام . (تاج المصادر بیهقی ).
