تناهز
لغت‌نامه دهخدا
تناهز. [ ت َ هَُ ](ع مص ) شتابی کردن دو کس بر یکدیگر امارت شهری را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). یقال : هما یتناهزان امارة بلد کذا؛ ای یتبادران الی طلبها و تناولها. (اقرب الموارد). || همدیگر فرصت یافتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). یقال : تناهزوا الفرص ؛ ای ابتدروا لاغتنامها. (اقرب الموارد).
