تندخویی

تندخویی . [ ت ُ ] (حامص مرکب ) تیزمزاجی و سرکشی و درشتی . (ناظم الاطباء) :
نبینی عیب خود در تندخویی
بدینسان عیب من تا چند گویی ؟

نظامی .

عجب ناید ز خوبان تندخویی
چنان کز مهر گردون کینه جویی .

نظامی .

با اینهمه جور و تندخویی
نازت بکشم که خوبرویی .

سعدی (گلستان ).

اگرچه رسم خوبان تندخوییست
چه باشد گربسازد با غمینی ؟

حافظ (دیوان چ قزوینی ص 342).

رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن و تندخو شود.