تندگویلغتنامه دهخداتندگوی . [ ت ُ ] (نف مرکب )تندگفتار. که سخن درشت گوید. تلخ گفتار : قوی استخوانها و بینی بزرگ سیه چرده و تندگوی و سترگ .فردوسی .