تنهائی

تنهائی . [ ت َ ] (حامص ) تنهایی . خلوت . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). کناره جوئی . اعتزال . عزلت گزینی . گوشه نشینی :
برگزیدم به خانه تنهائی
از همه کس درم ببستم چست .

شهید بلخی .

همجالس بد بُدی تو و رفته بهی
تنهائی بِه ْبسی ز همجالس بد.
(از قابوسنامه از امثال و حکم دهخدا ج 1 ص 554).
بر صحبت نفایه و بی دانش
بگزین به طبع، وحشت تنهایی .

ناصرخسرو.

چو خلق اینست و حال این ، تو نیابی
ز تنهائی به ، ای خواجه ، حصاری .

ناصرخسرو.

عاقل را تنهائی و غربت زیان ندارد. (کلیله و دمنه ).
چو مشک از ناف عزلت بو گرفتم
به تنهائی چو عنقا خو گرفتم .

نظامی .

هست تنهائی به از یاران بد
نیک چون با بد نشیند بد شود.

(مثنوی چ خاور ص 359).

چو هر ساعت از تو بجایی رود دل
به تنهائی اندر صفایی نبینی .

(گلستان ).

چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام
ز نوبه خانه ٔ تنهایی آمدم بر بام .

سعدی .

دوش در صحرای خلوت لاف تنهائی زدم
خیمه بر بالای منظوران زیبائی زدم .

سعدی .

ای پادشه خوبان ، داد از غم تنهائی
دل بی تو بجان آمد وقت است که بازآئی .

حافظ.

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهائی به جان آمد خدا را همدمی .

حافظ.

|| تنها بودن . یگانه بودن . (فرهنگ فارسی معین ). وحدت و انفراد و یگانگی . (ناظم الاطباء).
- به تنهائی ؛ منفرداً. بالانفراد :
هشتادودو شیر او خود کشته ست به تنهائی
هفتادودو من گرز او کرده ست ز جباری .

منوچهری .

او به تنها صد جهانست از هنر
یک جهانش جان به تنهایی فرست .

خاقانی .

- امثال :
تنهائی از مرگ ناخوشتر است
هر آن تن که تنها بود بیسر است .

فردوسی (از امثال و حکم دهخدا ج 1 ص 554).

رجوع به «لا رهبانیة فی الاسلام » شود.
تنهائی بِه ْ بسی ز هم جالس بد ... رجوع به «آلو به آلو...» شود.
تنهائی به خدا می برازد . رجوع به «لا رهبانیة...» شود.
و رجوع به تنها شود.