تنگ آغوش
لغتنامه دهخدا
تنگ آغوش . [ ت َ ] (ص مرکب ) آنکه آغوش تنگ داشته باشد. (آنندراج ). سخت در آغوش گرفته . (ناظم الاطباء) :
نسیم لطف بهار از شمار بیرون است
فغان که غنچه ٔ این باغ تنگ آغوش است .
رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود.
نسیم لطف بهار از شمار بیرون است
فغان که غنچه ٔ این باغ تنگ آغوش است .
صائب (از آنندراج ).
رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود.