تهنو
لغتنامه دهخدا
تهنؤ. [ ت َ هََ ن ْ ن ُءْ ] (ع مص ) گواریده شدن . (زوزنی ). گوارنده شدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد): تهناء بالطعام ؛ ساغ له ُ و لذّ. (اقرب الموارد). || شادمانی نمودن : تهناء به تهنؤاً؛ فرح . (از اقرب الموارد).