تهی داشتن
لغتنامه دهخدا
تهی داشتن . [ ت َ / ت ِ / ت ُ ] (مص مرکب ) عاری داشتن . مجرد ساختن . بی چیزی نگه داشتن :
ز هرچه زیب جهان است و هر که ز اهل جهان
مرا چو صفر تهی دار و چون الف تنها.
ز هرچه زیب جهان است و هر که ز اهل جهان
مرا چو صفر تهی دار و چون الف تنها.
خاقانی .
