تواب

تواب . [ ت َوْ وا ] (ع ص ) نعت است از توبه بمعنی بازگشتن از گناه ، و بمعنی مهربان شدن خدای بر کسی ، یقال : هو تواب علی عباده . (منتهی الارب ). توبه پذیرنده . (غیاث اللغات ) (آنندراج ) (ابوالفتوح رازی از یادداشت بخط مرحوم دهخدا) (السامی فی الاسامی از یادداشت ایضاً). توبه پذیر. توبه دهنده . (یادداشت ایضاً). مأخوذ از «تاب اﷲ علیه » می باشد، یعنی توفیق دهنده ٔ توبه و آسان گرداننده ٔ دشواری و باز مهربان شونده بر کسی . (ناظم الاطباء). || توبه کننده . (آنندراج ) (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بمعنی تائب یعنی توبه کننده و بازگشت کننده ٔ از گناه . (ناظم الاطباء) : ان اﷲ یحب التوابین . (قرآن 2 / 222). || (اِخ ) نامی از نامهای خدای تعالی . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بمعنی توبه پذیر :
غیب دان و لطیف و بی چونی
سترپوش و کریم و توابی .

سعدی .