تواظبلغتنامه دهخداتواظب . [ ت َ ظُ ] (ع مص ) از یکدیگر فراگرفتن و دست بدست دادن و به نوبت گرفتن : تواظبت علیه الریاح ؛ تداولته و تعاورته . (از اقرب الموارد) (از المنجد).
