تواکل
لغت‌نامه دهخدا
تواکل . [ ت َ ک ُ ] (ع مص ) ترک دادن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ترک گفتن کسی را و یاری او نکردن . (از اقرب الموارد). || بر یکدیگر اتکال کردن . (مجمل اللغة از یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بر یکدیگر اعتماد کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
