تپنگو

تپنگو. [ ت َ پ َ ] (اِ) ظرفی که اصناف محترفه زرفروخت اسباب و اجناس در آن ریزند. (برهان ). صندوق حلوائیان و بقالان و سایر محترفه ، که در آن زر گذارند. (فرهنگ رشیدی ). تبنگو. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ رشیدی ). || جؤنه و دریچه ٔ زرگری . (ناظم الاطباء). || زنبیل . || سبد. || کیسه ٔ حجام و عطار.به عربی جونه گویند. (برهان ). رجوع به تبنگو شود.