تکاءة

تکاءة. [ ت ُ ک َ ءَ ] (ع اِ)تکیه جای و چوبدستی . (منتهی الارب ). پشتیبان و تکیه گاه و عصا و توشک و متکا. (ناظم الاطباء). آنچه بر آن تکیه کنند از عصا و جز آن ، چون شمشیر و کمان . (از اقرب الموارد). بالش تکیه . (مهذب الاسماء). تکیه جای . (صراح اللغة). || (ص ) مرد بسیار تکیه کننده برچیزی . (منتهی الارب ). کسی که بر پهلوی خود بسیار تکیه کند. (ناظم الاطباء). مرد بسیاراتکاء. (از اقرب الموارد). || مرد گران . (از اقرب الموارد).