تکاظلغتنامه دهخداتکاظ. [ ت َ کاظظ ] (ع مص ) از حد گذرانیدن مردم دشمنی را با یکدیگر. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || تنگ گردیدن در میدان جنگ . (از اقرب الموارد).
