تکیه گاه

تکیه گاه . [ ت َ ی ِ ] (اِ مرکب ) محل تکیه و محل آسایش و محل سکون و استراحت و متکا. (ناظم الاطباء). مسند. (آنندراج ). محل اتکا. تکیه جای . آنجا که بدان تکیه کنند :
باغ از حریر حله بر گل زند مظله
مانند سبزکله بر تکیه گاه دارا.

کسائی مروزی .

ای شاه تاجدار که بر تکیه گاه ملک
هم پادشه نشینی هم پادشه نشان .

سوزنی .

مگر فضل من ناقص است ار نه من
بر او تکیه گاهی عجب کردمی .

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 80).

تکیه گاه نصیب بعد الیوم
جز بر اکرام ذوالجلال نماند.

خاقانی .

تکیه گاه او فرق فرقدین است و سیرگاه او بر جناح نسرین . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 446).
بمعنی توان کرد دعوی درست
دم بیقدم تکیه گاهیست سست .

(بوستان ).

از جهت خانه های رفیع و قصرهای مشید آراسته به تکیه گاه وتخت . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 27).
آرام و خواب خلق جهان را سبب توئی
زان شد کنار دیده و دل تکیه گاه تو.

حافظ.

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه منست .

حافظ.

صباح عید که در تکیه گاه ناز و نعیم
گدا کلاه بسر کج نهاد و شه دیهیم .

عرفی (ایضاً).

نقش مراد طرح به اقبال میدهند
جمعی که تکیه گاه خود از بوریا کنند.

صائب (ازآنندراج ).

بموی کمر ابروان همنشین
سر ناز را تکیه گاه از سرین .

ملاطغرا (ایضاً).

تکیه گاهم حلاوت است چو چشم
بالش مخملم شکرخواب است .

مفید بلخی (ایضاً).

|| به مجاز، پشت و پناه . (آنندراج ). پناه و پشتی . (ناظم الاطباء) :
نهادم تکیه گاه افسانه ای را
بهشتی کردم آتشخانه ای را.

نظامی .

ای کوته از صفات تو فکر بلندما
داغ تو تکیه گاه دل دردمند ما.

شاهدای گیلانی (از آنندراج ).

رجوع به تکیه جای و تکیه گه شود.