تگل

تگل . [ ت ِ گ َ ] (اِ) پارچه بود که بر جامه ٔ پاره بدوزند و آنرا پینه خوانند و به تازی رقعه خوانند. (فرهنگ جهانگیری ) (از فرهنگ رشیدی ). پارچه و رقعه که بر جامه پینه کنند. (برهان ). به کسر اول و گاف پارسی مفتوح وصله و پینه که بر جامه زنند. (حواشی و تعلیقات فیه ما فیه چ فروزانفر ص 275) :
چو ریسمان شده ام زانکه سوزن هجرت
همی زند به قبای دلم هزار تگل .

مولوی (از فرهنگ جهانگیری ).

فرعون ز فرعونی آمنت بجان گفته
بر خرقه ٔ جان دیده زایمان تگلی دیگر.

مولوی (بنقل فروزانفر در فیه مافیه ص 276).