تیزیاب
لغت‌نامه دهخدا
تیزیاب . [ تیزْ ] (نف مرکب ) که بسرعت درک کند. سریعالانتقال . اوذعی . المعی . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) :
ناوک وهم بر نشانه ٔ غیب
خاطر تیزیاب من رانده ست .
|| که زود دریابد چیزی را. که زود بچیزی برسد و آن را بگیرد :
ایام سست رأی و قدر بخت گیر شد
اوهام کندپای و قضا تیزیاب شد.
رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.
ناوک وهم بر نشانه ٔ غیب
خاطر تیزیاب من رانده ست .
خاقانی (یادداشت ایضاً).
|| که زود دریابد چیزی را. که زود بچیزی برسد و آن را بگیرد :
ایام سست رأی و قدر بخت گیر شد
اوهام کندپای و قضا تیزیاب شد.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 156).
رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.
