تیعة
لغت‌نامه دهخدا
تیعة. [ ع َ ] (ع اِ) چهل عدد از گوسپند. فی الحدیث : فی التیعة شاة یا ادنی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آن قدر از حیوان که در زکوة واجب باشد. کاءَنها الجملة التی للسعاة الیها سبیل من تاع الیه ؛ ای ذهب . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از آنندراج ).
