تیعیطلغتنامه دهخداتیعیط. [ ت َ ] (ع مص ) زجر کردن و بانگ برزدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). یعاط گفتن گرگ و اسب را یا بیم کردن اهل خود را به رسیدن یا نزدیک شدن دشمن . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
