تیماء
لغتنامه دهخدا
تیماء. [ ت َ] (ع اِ) دشت و بیابان . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). فلات . (اقرب الموارد). || ستاره های جوزا. || ارض تیماء؛ زمین بی آب و گیاه که مردم در آن راه گم کنند و هلاک شوند. یا زمین فراخ و وسیع. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
