تیماء

تیماء. [ ت َ] (اِخ ) موضعی بر هشت مرحله از مدینه . (منتهی الارب )(آنندراج ) (ناظم الاطباء). نام موضعی است . (از اقرب الموارد). شهرکی در اطراف شام ، میان شام و وادی القری و بر سر راه حاجیان شام و دمشق ... (از معجم البلدان ). شهرکی است میان شام و وادی القری که در سال هفتم هجرت پس از آنکه رسول اکرم (ص ) قلاع خیبر و وادی القری را تسخیر کرد مردم تیماء جزیه پذیرفتند. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا). رجوع به دایرة المعارف فارسی شود. صحرای جنوبی قبیله ای از اسماعیلیان و از اولاد تیما بودند که در بلاد عرب سکونت داشتند. سفر پیدایش 25:15 و اول تواریخ 1:30 و در ایوب 6:19 تیما یا سبا ذکر شده است و در کتاب اشعیا 21:13 و 14 و کتاب ارمیا 25:23 باددان مذکور است و فعلاً هم در میانه ٔ دمشق و مکه قریه ایست که آن را تیماء گویند و بعضی گمان می برند الیفاز سفر پیدایش 36:11. (قاموس کتاب مقدس ).