تیهاءلغتنامه دهخداتیهاء. [ ت َ ] (ع ص ، اِ) ارض تیهاء؛ زمینی که در آن مردم گم شوند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). بیابان که مردم در آن حیران و سرگردان شوند و راه گم کنند و هلاک شوند. (آنندراج ). رجوع به تیه شود.
