ثقة
لغت‌نامه دهخدا
ثقة. [ ث ِ ق َ ](ع ص ، اِ) مرد معتمد و امین . || (اِمص ) اطمینان . وثوق . اعتقاد : نخست ثقة درست کردم که هر چه ایزد عز ذکره تقدیر کرده است باشد. (تاریخ بیهقی ص 341). || (ص ) استوار :
با این چنین حماقت گوئی که شاعرم
سوگند خور که نیست مرا قول تو ثقه .
|| ثَبت . طرف اعتماد: این محمود ثقه و مقبول القول است . (تاریخ بیهقی ص 262). از چند ثقه زاولی شنودم که پس از آنکه سیل بنشست مردمان زر و سیم تباه شده می یافتند. (تاریخ بیهقی ص 263). پس بخط خویش نبشت و او آن ثقه است که هر چیزی که خرد و فضل وی آن را سجل کرد به هیچ گواه حاجت نیاید. (تاریخ بیهقی 104). وی آن ثقه و امین بود که موی در کار وی نتوانستی خزید. (تاریخ بیهقی ص 419). گفت ابوالحسن علی بن احمدبن ابی طاهر ثقه ٔ امیررضی که من حاضر بودم بدین وقت که این بیچاره را کورمیکردند. (تاریخ بیهقی ص 196). || مصدر است برای مبالغه مانند زید عدل : گویند باید که ثقه و راستگو باشد. (تاریخ بیهقی ص 680).
لعظمک فی النفوس تبیت ترعی
بحفاظ و حرّاس ثقات .
ج ، ثقات . || سیبویه هر جا سمعت الثقة گوید مرادش ابوزید سعیدبن اوس بن ثابت بصری لغوی است . || ثقه در اصطلاح درایه و رجال ، عادل و ضبط امامی مذهب را گویند.
با این چنین حماقت گوئی که شاعرم
سوگند خور که نیست مرا قول تو ثقه .
سوزنی .
|| ثَبت . طرف اعتماد: این محمود ثقه و مقبول القول است . (تاریخ بیهقی ص 262). از چند ثقه زاولی شنودم که پس از آنکه سیل بنشست مردمان زر و سیم تباه شده می یافتند. (تاریخ بیهقی ص 263). پس بخط خویش نبشت و او آن ثقه است که هر چیزی که خرد و فضل وی آن را سجل کرد به هیچ گواه حاجت نیاید. (تاریخ بیهقی 104). وی آن ثقه و امین بود که موی در کار وی نتوانستی خزید. (تاریخ بیهقی ص 419). گفت ابوالحسن علی بن احمدبن ابی طاهر ثقه ٔ امیررضی که من حاضر بودم بدین وقت که این بیچاره را کورمیکردند. (تاریخ بیهقی ص 196). || مصدر است برای مبالغه مانند زید عدل : گویند باید که ثقه و راستگو باشد. (تاریخ بیهقی ص 680).
لعظمک فی النفوس تبیت ترعی
بحفاظ و حرّاس ثقات .
(از تاریخ بیهقی ص 192).
ج ، ثقات . || سیبویه هر جا سمعت الثقة گوید مرادش ابوزید سعیدبن اوس بن ثابت بصری لغوی است . || ثقه در اصطلاح درایه و رجال ، عادل و ضبط امامی مذهب را گویند.
