ثناء

ثناء. [ ث ِ ] (ع اِ) رسن از پشم یا موی یا از غیر آن . ثنایة. قاتمه . || هر تاهی از رَسَن . لا. تو. || پای بند یا زانو بند شتر. || دوم . || ثناء دار؛ پیش در سرای و صحن خانه . فناء آن . || ج ِ ثنی ؛ شتران نر در سال ششم درآمده .