جافل
لغتنامه دهخدا
جافل . [ ف ِ ] (ع ص ) از جای برکنده . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) :
مراجع نجد بعد فرک و بغضة
مطلق بصری اسمع القلب جافلة.
|| موی گردآمده بر سر. || سبک رو از همه چیز. (مهذب الاسماء).
مراجع نجد بعد فرک و بغضة
مطلق بصری اسمع القلب جافلة.
(اقرب الموارد).
|| موی گردآمده بر سر. || سبک رو از همه چیز. (مهذب الاسماء).