جان شکار

جان شکار. [ ش ِ ] (نف مرکب ) شکارکننده ٔ جان . گیرنده ٔ جان . جان شکر. (فرهنگ ضیاء) : زلفش کمند دلبند و غمزه اش ناوک جان شکار. (سندبادنامه ص 237).
نبود شگفت اگر ملک الموت خوانمش
از بسکه هست چون ملک الموت جان شکار.

قاآنی (از فرهنگ ضیاء).

|| (اِخ ) عزرائیل . (فرهنگ ضیاء). و رجوع به جان شکر شود.