جان برافشاندن
لغت‌نامه دهخدا
جان برافشاندن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) جان افشاندن . جان باختن . جان نثار کردن . خویشتن را فدا کردن :
بر آن شهریار آفرین خواندم
نبودم درم جان برافشاندم .
چه حاجتست بشمشیر قتل عاشق را
حدیث دوست بگویش که جان برافشاند.
بعشق روی تو گفتم که جان برافشانم
و گر بشرم درافتادم از محقر خویش .
جان برافشانم اگر سعدی خویشم خوانی
سر این دارم اگر طالع آنم باشد.
همچو صبحم یکنفس باقیست بی دیدار تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع.
رجوع به جان افشاندن شود.
بر آن شهریار آفرین خواندم
نبودم درم جان برافشاندم .
فردوسی .
چه حاجتست بشمشیر قتل عاشق را
حدیث دوست بگویش که جان برافشاند.
سعدی .
بعشق روی تو گفتم که جان برافشانم
و گر بشرم درافتادم از محقر خویش .
سعدی .
جان برافشانم اگر سعدی خویشم خوانی
سر این دارم اگر طالع آنم باشد.
سعدی .
همچو صبحم یکنفس باقیست بی دیدار تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع.
حافظ.
رجوع به جان افشاندن شود.
