جان ده

جان ده . [ دِه ْ ] (نف مرکب ) آفریننده . جان دهنده . بخشنده ٔ روح (در مورد خدا) :
ابا رأی او بنده را رای نیست
جزاو جانده و چهره آرای نیست .

فردوسی .

به دادآفرینی که دارنده اوست
همان جان ده و جان برآرنده اوست .

نظامی .

|| تازه کننده ٔ جان . مفرح :
اوست در بزم و رزم یافته نام
جان ده و جان ستان بتیغ و بجام .

نظامی .