جان کاستن
لغت‌نامه دهخدا
جان کاستن . [ ت َ ] (مص مرکب ) جان را کاهش دادن . جان فرسودن . جان را رنج دادن :
از فغان و ناله کاهم جان غم فرسوده را
تا مگر بیدار سازم بخت خواب آلوده را.
از فغان و ناله کاهم جان غم فرسوده را
تا مگر بیدار سازم بخت خواب آلوده را.
شاپور تهرانی (از ارمغان آصفی ).
