جرعه نوش
لغت‌نامه دهخدا
جرعه نوش . [ ج ُ ع َ / ع ِ ] (نف مرکب ) جرعه کش . باده نوش . آنکه جام شراب را تا ته آن مینوشد. (ناظم الاطباء) :
من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال
کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم .
ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار
کایینه ای است جام جهان بین که آه از او.
من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال
کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم .
حافظ.
ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار
کایینه ای است جام جهان بین که آه از او.
حافظ.
