جغاله
لغتنامه دهخدا
جغاله . [ ج َ ل َ / ل ِ ] (اِ) گروهی از مرغان . (صحاح الفرس ). جوقی بود از مرغان . (اسدی ). فوجی از مرغان . (برهان ). خیل مرغان . (آنندراج ) (انجمن آرا). گله ٔ مرغان . سِرب . جوق . جوقه :
ز مرغ و آهو رانم به جویبار و به دشت
از این جغاله جغاله وزان قطارقطار.
آمد تازان ز هند مرغ بهاری
روی نهاده به ما جغاله جغاله .
|| هر میوه ٔ نارس . چغاله . (برهان ).
ز مرغ و آهو رانم به جویبار و به دشت
از این جغاله جغاله وزان قطارقطار.
عنصری .
آمد تازان ز هند مرغ بهاری
روی نهاده به ما جغاله جغاله .
ناصرخسرو.
|| هر میوه ٔ نارس . چغاله . (برهان ).