جفار
لغت‌نامه دهخدا
جفار. [ ج ِ ] (اِخ ) آبی است مر بنی تمیم را که ضبه آنرا ادعا میکند. (معجم البلدان ) :
و هم وردوا الجفار علی تمیم
و هم اصحاب یوم عکاظ انی
...شهدت لهم مواطن صالحات
تنبیهم بود الصدر منی .
و هم وردوا الجفار علی تمیم
و هم اصحاب یوم عکاظ انی
...شهدت لهم مواطن صالحات
تنبیهم بود الصدر منی .
نابغه ٔ ذبیانی (از عقد الفرید ج 6 ص 133).
